CHE (ÖLÜMSÜZLER) EKİM 1996

FİDEL İÇİN ŞARKI

Che Guevara

Korkutacaklarını düşünme bizi,

ödüller ve madalyalarla.

Bir tüfek, kurşunlar ve bir bomba;

o kadar.

Eğer silahları bizi biçerse

Küba'nın gözyaşlarını isteriz sadece,

savaşçıları örten

ve tarihle akıp giden;

o kadar.

destekleyenler

T. Maliye-Sen, T. Yargı-Sen, Eğitim-Sen, Tarım-Sen, Turizm-Sen, Enerji Yapı-Yol-Sen, SES, T. Sosyal-Sen, Haber-Sen, T. Bel-Sen, BTS, Bank-Sen, Basın-İş, Belediye-İş, Genel-İş, T. Harb-İş, Demiryol-İş sendikalarından emekçiler ve devrimci tutsak aileleri

8 Ekim 1996, Mamak Bel. N. Salonu, 19:00

9 Ekim 1996, Kadıköy BEKSAV, 20:00

10 Ekim 1996, Beyoğlu MKM, 20:00

SOKAKLAR, FABRİKALAR VE DAĞLARIN ÖZGÜRLEŞMESİ İÇİN

HASTA LA VICTORIA SİEMPRE!

 

Tarihin kimi dönemeçlerinde yoksulların isyanı ile seçkin dehaların öfkesi, toplumu dönüştürmenin bilinci ile coşkusu, kahramanca adanış ile kolektif eylem tek bir başkaldırı da ve tek bir insanda birleşip billurlaşabiliyor.

Bizim için Ernesto Che Guevara, akıl ve yüreğin, devrimin güncelliği ve tarihsel bir tragedyanın pırıltılı bir bileşimidir.

Sömürüsüz ve bir sınıfsız bir dünya için içimizi kavuran umudu, sömürülen sınıfın, ezilen halkların kini ve şiddeti ile bağdaşır kılan bir devrimcilik tarzıdır asıl ölümsüz olan. Sokakların, fabrikaların ve dağların gereksindiği budur.

Che'nin öldürüldüğü Ekim günü Anadolu'nun ve Dünyanın birçok yerinde devrimcilerin, komünistlerin asıldığı boğazlandığı ve katledilmeye devam edildiği diğer 364 günden bir tanesi. Onların matemlerini tutmuyoruz, ancak ölümsüz kılıyoruz. Latin Amerika'dan dünyaya yöneltilen bu devrimci haykırışın sahibi, kendi öyküsü, yaşamı ve eylemi ile her toplumsal mücadele veren insanın kaçamayacağı yaşamsal birçok tercihin ölümsüz hatırlatıcısı da oluyor.

Oyunumuz bir ölüm ile başlıyor, çünkü Che'nin ölümü göze alınmış hatta tasarlanmış bir ölüm. Gerçek devrimcileri yorgun demokratlardan ve bireyci dünyanın çıkışsızlıklarının girdabında dönenen kaçıcı intihar eğiliminden ayırdeden nitelik "gemilerini yakma bilinci"dir. Hatta bir ülkede başarılı bir devrim yaptıktan sonra bile gemilerini yakmak...

Devrimciler ölse bile devrimci eylemleri ölümsüzleşmelidir. Paris Komünü'nden Ekim Devrimi'ne, nazilere kök söktüren partizanlardan Kızıldere'ye ve Diyarbakır zindanlarına kadar bir aşamasında devrimcilerin katledildiği dönemeçler, bir yenilgiyi imler gibi görünen kayıplar aslında belli bir ertelenmeyle tarihe vurulan damgalardır.

Böylece yılgınlığın; düzenin cevaz verdiği yuvalarda politika yapmanın, elde silah ölenlere "yiğitçe ama..." diye başlayan sinsi burun kıvırmaların moda olduğu bugünlerde Ernesto Che Guevara'nın ölümü kuşakları sarsan bir tokata, terbiye edici bir tokata dönüşüveriyor.

Sıcak kavga içindeki sınavdan sınıfta kalmış büyük sol politika ustalarının, daha kötüsü sınavdan bile geçmemiş demeç politikacılığının, savaşan önderlik misyonundan ne denli uzak olduğunu trajik bir şekilde yaşamıyor muyuz? "Her devrimci büyük bir aşkla yola koyulmalıdır." diyen Che'nin kendi püritan yaşamı bize devrimin aşksız, aşkın cesaretsiz olmayacağını imgeliyor.

Devrimcilerin düzene dönük olması gereken yıkıcılıklarını zaman zaman birbirlerine yönelttikleri, komünistlerin tarihte ve bugün fikir ve hedef farklılığı yüzünden birbirlerini siyasal ve daha da acısı fiziksel olarak tasfiye ettikleri çirkin tarzlarla boğuştuğumuz bugünlerde, Küba devriminin liderleri olarak başta Fidel ve Che'nin tüm strateji farklılıklarına karşın evlatlarını yemeyen bir devrim yapmalarında anlamlı mesajlar barınıyor.

Che ve Fidel, komünist ve gerilla olmanın gelişmediğini kanıtladıkları kadar dost ve yoldaş olmanın da olanaklı hatta asıl gerekli olan nitelikler olduğunu gösteriyorlar. Ölümsüzler derken birazda bunu kastediyoruz.

"Enternasyonalizm halkların inceliğidir." şeklindeki incelikli yorumu yapan Che ile, Küba toprağına sökülmez bir şekilde kök salmış bir devrimci iken emperyalizmin her zayıf halkasını kendi devrimci çalışma alanı olarak gören bir dünya devrimciliğinin bayrağı da açılmıştır. Dünya devrimi ile kavga ettiği toprağa kök salmış iradeyi birleştiren güncelleştiren budur, işte Anadolu'yu Küba'ya, Ortadoğu'yu Latin Amerika'ya, Kürt özgürlük hareketini Zapatistalara bağlayan köprü budur. Bizim de dağlarımız, bizim de yaktığımız gemilerimiz, bizim de dünya devrimine sunacağımız armağanımız var. Bunu harekete, bunu söze, bunu ışığa, sese, şiire dökmek bir onurdur.

Ve Che esir düşmenin değil, asıl sorunun teslim olmamakta yattığını kendi eylemiyle kanıtlarken bu coğrafya'da devrimci tutsakları ölüme iten hakim sınıfın devrimcilerin ölebilme pervasızlığı karşısındaki acizliğini adeta önceden tarihe geçirmiştir. Oyunumuz devrimci tutsakların "Bizim de esir ama teslim olmamış devrimcilerimiz var, Che." mesajına yaşayan tiyatronun içinden bir destek verme anlamını da taşıyor.

O, Yeni İnsan'ın yaratılmasının soyut bir geleceğe ertelenmesinin ya da uyuşuk düzen içi muhalifliğin harcı olmadığımın en büyük savunucusudur.

Yaşayan Tiyatro ve Canşenliği Oyuncuları mülksüzleştirenlerin mülksüzleştirildiği bir yaşam için bugünden izleyenlerin yüreklerini kattıkları, dinleyenlerin bir şarkı söyleyerek oyundan ayrıldıkları, ezilenlerin kendilerini ifade ettikleri bir anlatım ve dönüştürücülük, duyarlılığından yola çıkarken Che'yi anlamlı bir ilham kaynağı olarak ölümsüzleştirmeyi istiyor.

Egemen sınıfın eğlence ve izlencesinden kopuş ile yöneten-yönetilen, bilen-öğrenen, oynayan-izleyen ilikişkisinden kopuşu devrimci kitlelerle nefes alıp veren bir üretim eşliğinde birbirine bağlıyor.

Ölümsüzler ve özel olarak Che, bizlere özgürlük ve eşitliğin emekçilerin ayaklarında terlik ve pijamayla değil, savaşarak yaratılabilecek bir emek ürünü olacağını işaret etmiştir.

Bizler de katledilen devrimcilerin asıl hesabını fabrikalarımızı, sokaklarımızı ve dağlarımızı savaşan emekçilerle özgürleştirmemiz sayesinde olanaklı olduğunu öne sürüyoruz. Canşenliği Oyuncuları, Burjuva Medyası'nın Che'yi yaşamın ve güncelin sıcaklığından koparan efsaneleştirici zıpırlığından söküp alarak asıl dostlarına ve yoldaşlarına iade etmek için sizlerle buluşuyor.